Bu Efe'nin ilk babalar günü. Ama malesef ki onun yanında değiliz bugün. Ben Kerem'le Bodrum'dayım, Efe iş için yollarda... Onun bana yaşattığı gibi bir annelergünü'nü O'na yaşatamadım bugün... Bu yüzden içim biraz buruk. Ama O'nun babalığının benim ve Kerem için ne kadar mükemmel olduğunu yazabilirim... Belki de O'na hiçbir zaman dile getirmediğim şeyleri, teşekkür etmeyi unuttuklarımı, benim ve Kerem için katlandığı onca zorluğu yazabilirim...
Ben Kerem'in altını değiştirmeyi Kerem 3 günlükken Efe'den öğrendim. Ameliyatlıydım, eğilemiyordum ve dahası bez nasıl bağlanır onu bile bilmiyordum. Ben daha baygınken hemşireler göstermiş O'na, bir kere de kapmış, ne annelere ne başkasına bırakmış. Oysaki pilav yapmayı bin kere de göstersem bin kere de unutabiliyor. Herhalde pratik eksikliğinden :) Ama Kerem'in altını usta annelere taş çıkartacak kıvamda bağlıyor.
Kerem ilk 3 haftasında akşamüstleri hep huzursuzdu, bazen nedensiz ağlardı... Ta ki Efe işten gelip onu omzunun üzerine atıp evi tavaf edene kadar. O günlerden beri bizi ayakları yapıp omuzda gezmeyi ve dünyaya babasının omzundan en yükseklerden bakmayı sever. Tabi kucakta gezmeyi de :)
Gecelerce kanguruda üstünde taşıyarak uyuttu Kerem'i. Haftasonları da ben biraz uyuyabileyim diye sabah 7de Kerem'i kapıp salona kaçtı. Dolapta bıraktığım sütlerle besledi yavrusunu. Oyunlar oynadı, zaman geçirdi ve uyuttu.
Kerem'in uyumadığı gecelerde O kalktı uyuttu, ertesi sabah işe gitti yine.
Kızlarla çıkıp biraz kafa dağıtmak istediğim akşamlarda Kerem'i tek başına yıkadı, kuruladı, kremledi, giydirdi ve sütünü içirtip uyuttu kucağında.
Bir anne yukarda saydıklarımı yapınca kimse yadırgamaz ama bizim toplumumuzda babalar bunları yapınca takdir görüyorlar. Çünkü bizim kültürümüzde "baba" dediğin böyle şeyler yapmaz, sanki çocuk sadece anne'ye aitmiş gibi.
Oysa günümüz babaları artık hayatın müşterek olduğunu biliyor, demek isterdim ama çoğu baba hala eski kafada. Hala bütün yük kadınların omuzunda. Kabul ediyorum, kadınlardaki yük her zaman biraz daha fazla olacak evet, ama bu herşeyin bizler tarafından yapılması gerektiği anlamına gelmiyor.
Benim kocam hayatı benle paylaştığı gibi bebeğimizi de benle paylaşıyor. Üstüne düşeni mükemmel şekilde yerine getiriyor. Şimdiye kadar ona teşekkür etmedim çünkü bunu yaparsam, sanki yapması gerektiği birşeyi yaptığı için takdir göreceğini, ve bunun saçma olduğunu düşündüm. Kimse beni emzirdiğim veya Kerem'in altını temizlediğim için takdir etmiyorsa, Efe'ye de yaptıkları için teşekkür etmemeliyim gibi geliyordu.
Oysaki hatalı olduğumu şimdi görüyorum. Kötü davranışların yerilmesi gerektiği gibi iyi davranışlar da ödüllendirilmeli. Böyle iyi bir baba olduğu, ve bebeğine en güzel şekilde baktığı için teşekkür edilmeli, takdir edilmeli insan. Takdir edilmeli ki, değer gördüğünü bilsin, anlasın ki karşısındaki onun yaptıklarını görüyor. Evet yaptıklarını takdir görmek için yapmıyor belki de ama, güzel olmaz mı bir "teşekkürler ne güzel yapmışsın" cümlesi duymak... insan mutlu olmaz mı? Birini mutlu etmek bu kadar kolaydır belki de!
Ama belki de en önemlisi, takdiri en çok hakettiği noktayı atlıyorumdur. Lohusalık döneminde yaşadığım bütün psikolojik gel gitlerime, umutsuzluğuma, mutsuzluğuma kol kanat gerişine teşekkür etmeliyim belki de. Herkes kaldıramaz, herkes dayanamaz günlerce depresif biriyle yaşamay, hep negatif yüklenmeye...
Ben her umutsuzluğa kapıldığımda umut oldu, destek oldu bana sevgili eşim, kocam, hayat arkadaşım. Olayları hep iyi yanından gösterdi, hallederiz dedi... 2 kişi gittik 3 kişi döndük dedi 😊 Ne kadar şanslı olduğumuzu, sağlıklı ve bir arada olduğumuzu hatırlattı bana... geçecek dedi, zaman dediğin nedir ki, su gibi, akıp gider, bir bakmışsın büyüyecek, bir bakmışsın zaman geçmiş, bir bakmışsın bebeğimiz kocaman adam olmuş. Bugünler geri gelmeyecek kıymetini bilelim... şimdi değil belki ama ilerde diyeceksin iyi ki doğurdum diye...
Evet o zaman değil belki ama şimdi diyorum, iyi ki doğurmuşum Kerem'i, bana ikinci bir hayat arkadaşı oldu minik tosunum, ve şimdiden 6 aylık oldu bile, hiç anlamadım, geriye dönüp baktığımda zaman nasıl geçti anlamadım... keşke ilk aylarda kendi bunalımımdan sıyrılıp onun bebekliğini daha güzel yaşayabilseydim bile diyorum şimdilerde...
Ve Efe'ye teşekkür ediyorum, bu kadar iyi bir baba olduğu için, ve takdir ediyorum çabasını... iyi ki varsın, iyi ki Kerem'in babasısın. Kerem de çok şanslı sana sahip olduğu için.
2 kişi gittik, 3 kişi döndük... iyi ki de öyle olmuş! Seni çok seviyorum!
Beyz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder